Wat
vliegt de tijd, zegt ze op omringd door
uitgelaten kinderen. “Dat zie ik het
best als er weer een oudleerling komt om
zijn of haar kind aan te melden bij IKC
de Tichelaar.” De afscheidswoorden
vallen bij Lucy Quené zichtbaar zwaar.
De stem stokt. “De school waar altijd
leuke dingen gebeuren en veel geleerd en
gespeeld wordt.”
In april
1991 kwam de Nijmeegse als
groepsleidster naar Gendt, vandaag heeft
de 63-jarige kleuterjuf afscheid
genomen. Ze gaat met vervroegd pensioen.
Ze kijkt
terug op een mooie tijd, met prachtige
kinderen en geweldige collega’s, laat ze
stralend weten. Genieten van onder
andere de vieringen, leeskringen, buiten
spelen, knutselen, dansen en voorlezen.
In een
tijd waarin het onderwijs op zijn kop
staat over werkdruk, zegt de scheidende
juf dat ze ook buiten de klas met
plezier heeft gewerkt. Ze somt wat op.
Cursussen volgen, verslagen maken,
keuzecursussen bedenken en in
vriendenboekjes schrijven.
Gelukstranen
“In één
woord geweldig”, zegt ze als de
gelukstranen over haar wangen rollen.
De
kinderen hadden meer woorden nodig om
Lucy te bedanken. Het werd een
feestelijk afscheid In de ‘mooiste klas
van IKC de Tichelaar’. Iedere groep had
zich voorbereid om voor Lucy een
voorstelling te geven. Het cadeau
bestond uit een reeks van kleine levende
polderschilderijtjes.
Tussen de
bedrijven door hadden de blage tied zat
om zich in de achtertuin van ons durp te
vermaken. Rupsen op een grasspriet
laten lopen, of een sprinkhaan op de
vinger laten balanceren. Het beestje
miste volgens de kinderen een vleugel en
had maar drie pootjes. Die conclusie
moest worden bijgesteld. De ‘invalide’
sprinkhaan had de ‘benen’ genomen.
|