Dorothe Otemann (57) geboren in Gendt, dochter van de in Gendt geboren en getogen ouders Wim en Riet Otemann. Ze trok al op 7-jarige leeftijd voor studie naar de grote stad Utrecht. Haar geboortedurp kwam verder van huus toen ze als 24 jarige naar Amerika vertrok. Het uitgestrekte land van Georgia bevalt haar wel. Het kleine durp, met één verkeerslicht en twee rotondes is de Amerikaanse ontgroeit. Sinds 1999 heeft ze om economische reden zelfs een Amerikaans paspoort.

GuG bracht deze Amerikaanse bewoner van Athens in Georgia een Gendts taartje. Kijk hier voor de reden.

Ruim 30 jaar een leven met en tussen Amerikanen, twee volwassen kinderen en een goeie baan. Het Amerikaanse accent waarschuwt me. Riet Otemann maak de deur open. Hoi, leuk da’j dur bun, zegt ze ien heerlijk Gèndts. “Ik zal ze effe róépe. Do-ro-thé! Het bezoek is hier.”

De ‘Amerikaanse’ ontvangt de bezoeker met een gastvrij gebaar. Riet schenkt koffie en thee in. Lus je ok un stukske, vraagt ze. Gebak is hier vul lekkerder dan bi’j ons, zegt Dorothe. “Ien Amerika is gebak vul te zuút.” En dan wordt alles in-ins duidelijk. Gin Amerikaans accent maar puur Gendts. Ze beheerst beter het Gendts dan het Hollands, verklapt ze met een lach. “Ien mien hart blief ik een Gèndtse, dochter uut het Gèndtse gezin Otemann.”

Het contact is intens. ‘Moeke’ belt ze dagelijks. Gemiddeld 1 keer per anderhalf jaar vliegt ze over. Toen ‘vader’ ernstig ziek was en kwam te overlijden, was ze in Gendt.

Het gesprek is alsof ze nog steeds in Gendt woont. Namen van durpelingen vliegen in rap tempo over tafel. Voor haar dochter Maddie (25) is ze een boek aan het maken. Opgroeien in Nederland. Rijk geïllustreerd met foto’s uit de jeugd van Dorothe. Palmpaasoptocht, de processie in Hulluse, klassenfoto’s van de lagere school en harmonie St. Caecilia waar ze lid van was. De vinger gaat over de foto van een zomerkamp. Moeiteloos noemt de ze namen van leden op die nog steeds actief zijn bij de harmonie.

Maar dan háár foto. Een aandoenlijke foto van een pony met bevroren mistdraden door de manen. Genomen op een zaoterdagmèrge, vertelt ze. “Ik vond het dier zo zielig. Zo alleen ien dat kleine weitje.”  Alleen, verlaten van iedereen, zo leek het. En wat doe je dan. “Ik heb met de pony gepraot. Um un bietje afleiding en gezelligheid te brengen. Ik vond het zó zielig.” Nee, ze weet niet of de zielige pony in het Engels of ien het Gendts troostend heeft toegesproken. was. “Praote doe ik trouwe’s met alle dieren. Ok met mien honden.”

29 februari vliegt ze weer naar huis.