Iedere maand klopt
GuG ergens in ons zorgcentrum St. Jozef aan voor
een gesprekje. Zomaar een gesprekje met een
bewoner. Dankzij Bloemsierkunst de Gent mag GuG
de bewoner verrassen met een fleurig boeketje.
Wat een mooie bos bloemen, zegt verzorgende
Lonneke die samen met de bezoeker de kamer van
Mientje Akkerman binnenloopt. De bewoonster zit
al duidelijk op het aangekondigde bezoek te
wachten. Ze is blij verrast dat ze een bos
bloemen krijgt. Wat aardig van je. En wat een
mooie bos, zegt ze op vriendelijke toon. Lonneke
aarzelt geen moment. “Zal ik voor u dan maar
meteen een vaas pakken.”
Durps gevuul
Mientje Akkerman (70 jaar) woont met Kerst een
jaar in St. Jozef, zegt ze al vlot. Voor GuG is
ze een onbekende Gendtse. Het ontbreken van het
ons-kent-ons gevuul heeft bij de kennismaking
geen enkele invloed. Het boeketje van De Gent
brengt het gesprek al snel met durps gevuul op
gang. Toch maakt de bezoeker een
inschattingsfout. Dorps is prima, maar bij de
vraag wor bu’j d’r een van, kan Mientje haar
verbazing niet onderdrukken. Ze verstaat het
zichtbaar niet. Waar komt u vandaan, corrigeert
de bezoeker zich razendsnel.
Een jaar geleden woonde Mientje nog in haar
seniorenwoning in Zetten. Maar de verhuisdozen
stonden klaar, want langer zelfstandig wonen was
helaas niet verantwoord. Ze was in de luxe
omstandigheid te mogen kiezen uit zorgcentrum
Liduina in Bemmel en St. Jozef. Ze heeft beide
centra bezocht. Op de vraag wat het verschil is,
geeft ze zonder bij na te denken direct
antwoord. St. jozef kwam gezelliger over. “De
mensen zijn hier anders. Gewoner. Ik voelde me
hier dan ook meteen thuis.” Ze praten hier wel
anders dan in Zetten, vult ze er snel achteraan.
Het Gendtse dialect zorgt soms voor lastige
momenten.
De keuze voor Gendt kwam niet helemaal uit de
lucht vallen. Haar oudste dochter Wilma woont
hier. Haar steun en toeverlaat, legt ze met een
warm gevoel uit. “Ze heeft me het afgelopen jaar
zo ont-zet-tend goed geholpen. ” Ze komt nog
regelmatig langs. Ondanks dat haar zieke man
Theo veel aandacht nodig heeft.
Middageten
Ze woont bijna een jaar in Gendt, herhaalt ze.
“Soms voel ik me net als een, uh, hoe noemen ze
zo’n iemand.” Ze knikt als ze wordt geholpen met
de ongevraagde suggestie van allochtoon. Ze is
wel goed ingeburgerd, zo voelt het . “Toen ik
hier kwam te wonen heb ik misschien twee keer op
mijn kamer gegeten, daarna wilde ik het perse
met de bewoners. Samen is veel gezelliger.”
Dagelijks gaat ze voor het middageten met
plezier naar het restaurant. Ze doet ook graag
aan zoveel mogelijk activiteiten mee. “Zo maak
je veel meer contacten, dan als je maar op je
kamer blijft zitten.” Het dagelijkse
koffiepraatje in het zitje op de gang, slaat ze
dan ook niet graag over. Het personeel komt je
wel elke keer roepen of je zin hebt, verklapt
ze. Er komt een genoeglijke glimlach op haar
gelaat. “Ja, ik heb het goed hier.”
‘Goed hebben’ is voor Mientje een dubbel gevoel.
Ze komt in St. jozef niets te kort. Mooie kamer,
vriendelijk en zorgzaam personeel en fijne
omgang met de bewoners. Maar toch. Ze denkt vaak
aan Zetten. Het dorp waar ze met haar man
vijftig jaar lief en leed heeft gedeeld. Op 14
augustus 2015 is hij overleden. Een emotioneel
onderwerp, laat ze merken. Een diepe zucht van
weemoed en stille herinneringen vullen de kamer.
“Ik denk nog dagelijks aan hem.” In elk huwelijk
is er weleens wat hoor, zegt ze bijna
verontschuldigend.
Henk
Henk was
een geweldige man. Heeft als bouwvakker
altijd hard moeten werken. “Henk heeft
ons huis zelf gebouwd”, zegt ze niet
zonder trots. Overdag voor de baas en ’s
avonds op de steiger voor hun optrekje.
“Toen het huis klaar was gaf dat me het
gevoel dat het écht iets voor ons zelf
was.” Een sprongetje naar de tijd toen
Henk met vervroegd pensioen ging.
Duidelijk een mooie periode om over te
mijmeren. Mientje neemt de bezoeker mee
naar hun eerste vrije maandag. Wandelend
langs de Linge. Het verkeer gaat door.
Wellicht mensen die naar hun werk
moeten. “Henk zei opeens, ik bedenk dat
dit voor veel mensen een gewone
doordeweekse dag is” |
Henk was
een geweldige man. Heeft als bouwvakker
altijd hard moeten werken. “Henk heeft
ons huis zelf gebouwd”, zegt ze niet
zonder trots. Overdag voor de baas en ’s
avonds op de steiger voor hun optrekje.
“Toen het huis klaar was gaf dat me het
gevoel dat het écht iets voor ons zelf
was.” Een sprongetje naar de tijd toen
Henk met vervroegd pensioen ging.
Duidelijk een mooie periode om over te
mijmeren. Mientje neemt de bezoeker mee
naar hun eerste vrije maandag. Wandelend
langs de Linge. Het verkeer gaat door.
Wellicht mensen die naar hun werk
moeten. “Henk zei opeens, ik bedenk dat
dit voor veel mensen een gewone
doordeweekse dag is”
Henk is overleden aan kanker. Als ze de
‘ziekte’ benoemd wordt ze weer
weemoedig. Ze bedwingt een traan. Toch
wil ze er over praten. Het lucht op.
Zijn laatste levensweken was voor beiden
eigenlijk een lijdensweg. “Henk had veel
pijn. Het is moeilijk om iemand, waarvan
je houdt, zoveel pijn te zien lijden.”
Zetten
Ze woont met veel plezier in St. Jozef,
maar haar hart ligt nog steeds in
Zetten.
Een dorp met een rijk verenigingsleven
en 4 kerken. De Vluchtheuvel Kerk, de
Nederlands Hervormde Kerk, de
Gereformeerde Kerk en de
Baptistengemeente Midden-Betuwe. Mientje
voelt zich helemaal thuis bij de NH
Kerk. De dominee heeft haar al een
bezoek gebracht. Mientje is aangesloten
op zijn kerktelefoon. Het geloof heeft
haar in slechte tijden geholpen. En nog
steeds zijn er momenten dat ze God om
hulp vraagt. “Het maak je weer sterk.”
Een flinke opkikker dit jaar was het
bezoek aan het 60-jarig jubileumfeest
van de vrouwenvereniging in Zetten. Een
ontmoeting met allemaal bekende mensen
met verhalen uit haar dorp. “Echt, het
was zo gezellig. Alsof ik nooit was
weggeweest. Je hoorde er weer helemaal
bij.”
Om geen scheef beeld achter te laten; ze
beleeft Gendt als haar nieuwe thuis waar
ze met bewoners in gesprek kan. Maar,
net als ieder ander, er zijn momenten
dat je vertier op de kamer moet zoeken.
Vooral ’s avonds. Dan gaat bij Mientje
soms de tv aan. Haar favoriete
programma’s zijn onder meer de
Australische dramaserie The Flying
Doctors, McCloud en het dansprogramma op
RTL. Dansen? “Ja, maar van niet dat
hip-hop gespring, maar echt van dat
stijldansen.”
 |
En lezen, vult ze aan. Tja, nu komt er
verborgen een ‘stoornis’ aan het licht.
De vrolijkheid beheerst ons gesprek. Uh,
de 70-jarige Mientje Akkerman leest
graag boeken van Harry Potter. Het boek
dat op haar tafel licht, leest ze al
voor de tweede keer. “En het is alweer
spannend.” Ze is in het bezit van de
hele reeks. Ze geeft toe dat mensen in
haar omgeving het stom vinden. Dat deert
haar niet. Harry Potter blijft haar
favoriet. Er zit fantasie in en de
verhalen zijn goed opgebouwd, legt ze
uit. “En er gebeuren altijd onverwachte
dingen.”
Onverwacht is voor de bezoeker niet dat
de Potter-fan wordt opgehaald. De
wijzers van de klok kruipen naar twaalf
uur. Tijd voor het restaurant. Om samen
te eten. En niet te vergeten voor de
contacten en de klets. Het scheelt, Aan
haar vaste taofel praote ze weinig
Gèndts.
|
