GuG klopt ergens in ons zorgcentrum St. Jozef aan voor een gesprekje. Zomaar een gesprekje met een bewoner. Dankzij Bloemsierkunst de Gent wordt de bewoner dan verrast met een fleurig boeketje.

 De kennismaking met Annie Rosmulder (87) is bij de balie van Hof van Breunissen. Samen met de Gendtse verpleegkundige Thea Reulink komt ze aanrijden. Hallo, ik ben Sjaak Veldkamp, zegt de bezoeker als kennismaking. “Ja, dat wit ik wel”, zegt ze adrem. Het gesprek kan plaatsvinden in het restaurant, haar kamer of de gezamenlijke huiskamer van de verpleegafdeling somatiek. De ruimte en de huiselijke sfeer wint, maar in haar kamer wordt eerst een vaas gezocht voor het mooie boeket.

Ze heeft wel de gróótste slaapkamer, laat ze met een ondeugende glimlach weten. Omdat een rolstoel meer ruimte vraagt was ze blij met grote kamer verhuizen. Maar voor een ontmoeting met een stoel extra en het nachtkastje voor de koffie, blijft een gesprek een gedoe. Voor een kop koffie met andere gasten gaat Annie ook graag naar het restaurant. Maar nu naar de huiskamer.

Het is kwart over elf. De bewoners zitten rondom een grote tafel, al dan niet met elkaar in gesprek. Personeel zorgt voor de meeste reuring. Wij kiezen voor de ruimte ernaast waar bewoners over drie kwartier aanschuiven voor de gezamenlijke lunch. Uiteraard geldt ook hier de ongeschreven wet van St. Jozef, rond de klok van 12 is het etenstijd!
Een gesprekje waar bij vlagen het Gèndts niet ontbreekt. Niet vreemd, als je bedenkt dat ze zestig jaar geleden is getrouwd met Hènt Rosmulder. In een dubbelwoonhuis op het Hogeveld met zijn tweelingbroer Jo. Plat praote was de voertaal in Flieren. Dertig jaar geleden is haar man overleden.

Toldiek

Zelf kwam ze ook uit een buitengebied. Uit Toldijk. Wellicht zag ze mijn vragende ogen. “Toldiek lig ien de buurt van Zutfe”, zo is haar uitleg. Daar hebben ze elkaar ontmoet. Tijdens de koffietafel van een begrafenis!  Annie was meteen verkocht. De jongen uit Gendt was haar de eerste grote liefde. Voor die tijd heeft ze één of twee ‘scharreltjes’ gehad.
De afstand tussen Gendt en Toldijk was voor de tortelduifjes geen belemmering. Het was wel ruim twee uur fietsen, maar beter dan met de bus. Een reis met verschillende overstaphaltes. En dat was nog niet het grootste probleem, verklapt Annie. “Ik was altied meteen wageziek.” Ze weet nog dat ze na amper een kwartier met een bruine papieren zak voor haar mond zat.

Ze praat met een zachte en lieve stem. Er verschijnt zelfs regelmatig een glimlach op haar gezicht. Ook als het verhaal een somber verloop heeft. Klagen is er niet bij. Dat ze in een rolstoel zit heeft alles te maken met het probleem van ouderen. Een valpartij. Toen ze ’s avonds gewond op de vloer in haar seniorenwoningen lag, kon ze met moeite bij de telefoon komen om haar dochter Annemiek te bereiken. Een ambulancerit naar het ziekenhuis was meteen het abrupte afscheid van zelfstandig wonen.

Glimlach

Na ontslag uit het ziekenhuis kan ze niet meer terug naar de Bernhardstraat. Er volgt helaas opname in verpleeghuis Kalorama, want in St. Jozef was geen plaats. En dat was niet helemaal fijn, zegt Annie. De afstand van haar vertrouwde omgeving was groot. Na 4 maanden was de ellende voorbij. “Mijn kinderen hebben me weer in Gendt gekregen.” En hoe is het om weer terug ien ons durp te zijn, vraagt de bezoeker. Eerst verschijnt haar alleszeggende lieve glimlach. “De hemel op aarde!”

En de hemel bestaat volgens haar uit fijn personeel en medebewoners uit Gendt om haar heen. Activiteiten zijn er genoeg. Elke dinsdag een wandel- rolstoeltocht, donderdag voor de bingo naar de soos. Vrijdag  rummicub en om de twee weken naar de kapel om ‘de dag door te komen’.  Ze kan zichzelf vermaken met krantje lezen of te puzzelen.

En niet echt onbelangrijk, haar kinderen Willy en Annemiek en schoonzus die regelmatig op bezoek komen. Annemiek haast dagelijks vertelt ze. Haar dochter uit Angeren werkt al 17 jaar bij St. Jozef en komt als het even kan komt ze na haar werkdag even buurten.

Bezoek

Bij zoonlief Willy ligt het anders, zegt ze voorzichtig. Vanwege zijn werk kan hij niet dágelijks op bezoek komen. En als hij komt! De ogen van Annie verraden bij deze opmerking herkenning. Zijn rappe kwebbel zorgt meteen voor een andere sfeer in het verpleeghuis. Als de bezoeker doorborduurt op het reilen en zeilen van Willy Rosmulder, wordt een trotste snaar geraakt. Zijn carrière als raadslid en wethouder. Al de krantenknipsels over hem gingen in een plakboek. Met spijt zegt ze dat het boek met de ontruiming van haar huis is zoekgeraakt. Navraag bij de familie. Haar plakboek wordt ge-koes-sterd!

De reuring van het personeel verplaatst zich druppelsgewijs naar onze tafel. Ja hoor, want het is kwart voor twaalf.

Ons gesprekonderwerp verschuift automatische naar het eten. Om even teug te komen op haar zoon Willy. Bezoeker weet dat Willy er een Bourgondisch leven op na houdt. Annie knikt als een herkenbaar gegeven. Als lid van de Gentenaren is hij voor het haringhappen dé bezorger van nieuwe haring. Als vrijwilliger bij parochie Gendt zorgt Willy voor de jaarlijkse vrijwilligersavond steevast voor de catering, inclusief nieuwe haring. En dat lust Annie ook wel, verklapt ze met een lieve lach. En bij een spelletje rummikubben is het niet verkeerd een advocaatje op tafel te hebben. Een jonge jenever mag ook.

Bietjes

Het eten van het huis is ook prima, laat ze de bezoeker weten. “Ik lus alleen gin spinazie.” Maar dat wordt opgelost doordat bewoners kunnen kiezen uit twee soorten groenten. Het middageten bestaat vandaag uit soep en brood. Vanavond wordt voor de 87-jarige tevreden Annie Rosmulder bietjes en een lekkerbekje opgediend.
Om ruimte te maken voor de lunch gaat het boeketje van tafel. Gaat het een algemeen boeketje in de gezamenlijke huiskamer worden? Waar wilt u het boeketje hebben, klinkt de vraag van de verzorgende. “Op mijn kamer”, antwoordt ze direct. Voor een boeketje is altijd plek, desnoods op het nachtkastje.