Vanaf 1 april zwelt ons durp stevig aan met tijdelijke inwoners. Mensen die dan graag ien ons durp willen wonen, recreëren en boodschappen doen. Wat trekt ze naar Gendt? Om antwoord te krijgen zoekt GuG deze mensen op. In hun caravan, tent of camper op Camping Waalstrand van Roger Cornelissen en Anciëlla Tap.

 Keuvelen met Pieter en Ella Middel

De caravans en campers staan ordelijk naast elkaar. Open plekken zijn er niet. Camping Waalstrand is vandaag barstensvol en toch rustig. Een automobilist wacht geduldig totdat 2 kleine meiden in de gaten hebben dat ze met hun skelter van de weg moeten. Verder is het rustig. Een campinggast sjokt in schildpadgang naar het toiletgebouw. Waar is iedereen? Een vrouw zit alleen in de voortent een boek te lezen. Zou de rest van de gasten de Vierdaagse lopen? Tegenover de lezende vrouw stopt een fietsend echtpaar. Mazzelaars, want ze hebben een plekje weten te bemachtigen aan de rivier. Het zijn duidelijk geen wandelaars, want ze zijn op de fiets naar het zwembad geweest. De natte was hangt net aan het droogrek, als de bezoeker gastvrij wordt ontvangen.

Wie-doe-je-wat

Ze hebben tijd te over om te keuvelen. Pieter (75) en Ella (71) staan vier weken op de camping. Het echtpaar straalt een sfeer uit van wie-doe-je-wat. Ze genieten duidelijk van de rust. Een caravan verderop zit de buurman met zijn voetjes omhoog diep in zijn boek gedoken.
Toch zijn Pieter en Ella natuurmensen en van nature avontuurlijke kampeerders. Begonnen als gezin met een vouwtent hebben ze later met de caravan vele landen bezocht. Met een huurcamper dwars de VS en Canada getrokken, zegt Ella. Ze geniet nog na. En dan sta je voor een houten hek, begint haar verhaal. Ze heeft cowboys ontmoet én gesproken. Where are you from, vraagt de cowboy. Tja, om dan te moeten zeggen uit het rustige noorden van Nederland?

Nu komen ze voor de rust naar Camping Waalstrand. Maar ook van de zon, zegt Pieter eerlijk. ”Een dag slecht weer gaat wel, maar dat moet niet langer duren.” Ze hebben een keer wekenlang ‘ineen’ regen gehad, zegt Pieter. Omdat het te ver van huis was, zijn ze toch maar gebleven. Ineen verraadt een dialect.
Het echtpaar komt oet Grunnen. Uit Winschoten, net als Gendt aan de grens met Duitsland. Er wordt door de bezoeker wat woorden op zien  Gèndts uutgesprôke. De klik tussen het Betuwse durp en het noorden  is beklonken.

Wat doet een Grunniger ruim 200 kilometer van huus (huis)  De rivier de Waal, zeggen ze beide. (De Waol zeggen ze hier). Vanaf 1992 trekken ze voor hun zomervakantie naar Gendt. Nou ja, naar de camping. Het dorp kennen ze alleen van boodschappen doen bij Albert Heijn. Een klein dorpje, net als Winschoten een klein stadje is, zegt Pieter met een lach.

De omgeving kennen ze wellicht beter. Er worden veel fietstochtjes gemaakt. Prachtige omgeving, zo ervaart Pieter. De 3-pontjes route is een van hun favorieten. Maar dan komt de Grunnigse aap uit de mouw. Bovenaan hun lijst staat/stond vissen. Ella neemt het woord. Het visvrouwtje van de camping, zo staat ze inmiddels bekend. Vanaf 1992 gooit ze graag een hengeltje uit in de Waal. En met groot succes, laat ze graag weten. Topjaren van 30 vissen in twee weken tijd. “Brasem? Wat waren ze groot.” Visserslatijn? Nee, het wordt snoeihard ontkracht met beeldmateriaal. Van een campinggast leerde ze op barbeel vangen. Een karperachtige riviervis die een meter lang kan worden. Ze kocht hiervoor een speciale hengel. Met passie omschrijft ze de grote bek en vinnen. Ongevraagd gaat ze door. Met een korfje gevuld met kaas wist ze een barbeel naar haar vishaak te lokken.

Maar nu is het viskaarsje bijna gedoofd. Een blijvende rugblessure weerhoudt Ella om nog regelmatig over de basaltkeien naar de waterkant te klauteren. Echter, de meeste pijn zit hem in de vangst. De Waal is niet meer zo scheutig, laat ze teleurgesteld merken.  “Piet heeft in anderhalve week slechts 12 vissen gevangen.” Daarom twijfelt ze of ze volgend jaar nog terugkomen. Twijfel heeft vat op haar stem, want het is zo’n gezellige camping. “Misschien kriebelt het in december toch weer om te boeken.” Waalstrand ligt aan haar hart. “Na zoveel jaren ontmoet je steeds meer bekende mensen waar je een praatje mee maakt.” Maar worden ze ook geconfronteerd met berichten dat campinggasten niet meer teugkeren. Ze zijn te oud, of overleden. “Op deze camping voel ik een echte familiesfeer.”
De laatste week van Pieter en Ella’s  zomervakantie in Gendt komt hun oudste zoon met zijn gezin op de camping. Zoals de familie Middel begon. Met een vouwwagen.