Vanaf 1 april
zwelt ons durp stevig aan met tijdelijke
inwoners. Het zijn voor even Gendtenaren. Mensen
die graag ien ons durp zijn, wonen, recreëren,
boodschappen doen en genieten van de omgeving.
Wat trekt ze naar Gendt? Hoe hebben ze ons durp
gevonden? Om antwoord te krijgen zoekt GuG deze
‘durpelingen’ op. GuG schuift bij aan tafel. Een
onaangekondigd bezoek bij nog onbekende mensen
waarvan iedereen een bijzonder verhaal heeft.
Een gesprek ‘over niets’ in een caravan, tent,
camper, stacaravan of huurchalet op Camping
Waalstrand van Roger Cornelissen en Anciëlla
Tap.
Keuvelen met Charles en Lenie
Bettonville
De campings in
Nederland zijn weer geopend. Tijd om weer en
seizoen naar Camping Waalstrand te rijden. Op de
dijk voelt de zon aangenaam in het gezicht. Mooi
denk je dan, maar de koude wind is minder. Brrr,
fiets ik met een spijkerjasje aan over de dijk.
Vertaald naar de camping, dan loop ik gerede
kans op een staanplek te komen waar de
noorderwind over de waal raast. De ervaring
leert dat campinggasten allemaal graag uitkijken
op de drukst bevaren rivier van Nederland, eén
van de drukste van Europa, de A15 van de
binnenscheepvaart.
Ik weet niet of ze
een gesprek willen, maar dit echtpaar lijkt me
wel aardig, zegt Roger verscholen achter zijn
beeldscherm. “Ze zitten in huurcaravan nummer
1, kijk maar eens.” Gunstig dacht ik, geen koude
wind.
“Charles, komt het
je gelegen?”, roept Lenie die in de open deur
mijn verzoek heeft aangehoord. Ik ben welkom,
maar Charles is niet zo gecharmeerd van een
verhaal op internet , zegt hij. Maar na een
durpse uutleg is het ijs snel gebroken: “We
kletsen wat en zien wel waar we uitkomen.” De
koffie komt op tafel.
De scheepvaart
zien we door het grote raam voorbij gaan. Een
rubberbootje met twee jonge mensen meert aan.
Binnen luttele minuten praat de 83 jarige
adjudant administrateur buiten dienst over zijn
levensloop. Het leger staat bol van de
afkortingen en lijfspreuken , dus ook in ons
gesprek. Het is snel een gezellig gesprek,
‘ZGONEA’ (zomaar gesprek over niets en alles).
Het relaas van een
oud militair in een notendop. Over het leven
dat begon als schipperszoon, Charles en Lenie
hebben beiden een scheiding achter de rug en
zijn nu 40 jaar gelukkig getrouwd, 52 jaar met
militair pensioen en bijna 25 jaar gast van
Camping Waalstrand. “Ja, ik ken Gerus en Thea
Cornelissen nog”, zegt hij met trots. Over het
echtpaar dat in 1964 met Camping Waalstrand
begon. Hun toercaravan had toen steevast een
plaats aan de rivier. “Wij stonden helemaal
achterin”, weet Lenie.
|
Nostalgie
De mobiliteit is
minder geworden. Een pijntje hier en een pijntje
daar, zo schetst Charles zijn mankementen. De
‘pijntjes’, zorgen er wel voor dat hij deze week
één keer buiten is geweest. De toercaravan is de
stacaravan geworden. In het voor- en najaar,
boeken ze dezelfde huurcaravan. Blijft het wel
leuk, is de voorzichtige vraag. “Natuurlijk, het
is wel anders. Ik mis in het hele verhaal de
vrijheid. Maar ja, kijk eens wat een uitzicht
over de Waal. Voor mij is het ook nostalgie.”
|
Het kenteken op
hun auto verraadt mogelijk dat ze uit Ede komen.
“Dat klopt”, zegt hij. Charles stelt een
quizvraag wat zijn geboorteplaats is. De stad
Rotterdam van de opgestroopte mouwen. “Kun je
dat horen?” Als ik ontkennend schudt reageert de
‘Rotterdammer’ opgelucht. Het waren niet zijn
gloriejaren. De Waal geeft vandaag een maritiem
schouwspel, maar zo romantisch was het voor het
schipperszoontje niet. Voor een vaart, via de
Waal naar het Zwitserse Basel waren ze 6 weken
onderweg. Charles voelt het als een ‘rotjeugd’.
Eenzaamheid was troef. “Je had geen vriendjes
waarmee je kon spelen.” De speelruimte was
beperkt tot het achterschip. “Weet je dat
schipperskinderen niet konden zwemmen”, zegt
Charles om zijn jeugdbeeld te schetsen. Op zijn
vijftiende kwamen zijn ouders aan de wal. Voor
die tijd woonde hij bij tijden bij zijn
grootouders en op het schippersinternaat.
De puber zag zijn
toekomst in het onderwijs, maar de dienstplicht
bracht een ommekeer. De ZGONEA in het kort: hij
besloot zijn dienstplicht als beroepsmilitair
voort te zetten. Een ernstig auto-ongeluk in
een Jeep, enkele overplaatsingen en een
scheiding, bracht hem uiteindelijk bij zijn
tweede vrouw Lenie.
Ze hadden elkaar al een paar keer gezien, zonder
elkaars intieme geschiedenis te kennen. Beiden
waren liefhebber van schaken. Charles lacht, hij
stond met een bos bloemen voor de deur bij
Lenie. “Ik heb haar nooit gestalkt ”, zegt hij
in alle duidelijkheid. De liefdevolle
toenadering ging telefonisch! “We hebben elkaar
van 9 uur ’s avonds tot 5 uur in de ochtend aan
de telefoon gehad. Toen was het ijs gebroken.”
Lenie heeft weinig woorden nodig: “Ik werd
verliefd op zijn mooie stem.”
Kaaksedam
De ‘pijntjes’
zorgen er niet voor dat ze nu op de camping
minder genieten. De scheepvaart blijft trekken.
Lenie is een buitenmens die volop van de natuur
in Gendt en omgeving kan genieten, zegt ze. Ze
hebben samen heel wat kilometers in de omgeving
gefietst. Ze heeft een passie voor hardlopen. De
7,3 kilometer rond de Gendtse polder is voor de
72-jarige te veel geworden. Het is een
combinatie geworden van hardlopen en wandelen.
De Kaaksedam was de korte route, maar die is
afgevallen. Lenie mijmert over de beginperiode
op Camping Waalstrand. Vooral over de ruige
natuur in de polder. De Kaagsedam was voor haar
een heerlijk ongerept pad om hard te lopen.
Nu is het een verharde weg waar je de Rode
Geuzen kunt tegenkomen. En dat is haar teveel.
“Ik durf niet in hun buurt te komen.”
Vandaag gaan
Charles en Lenie naar huis. Er wordt eten
gehaald bij Zaal Concordia. De volgende boeking
voor het najaar is geregeld: huurcaravan nummer
1, met een nostalgisch uitzicht op de Waal.
|