Vanaf 1 april zwelt ons durp stevig aan met tijdelijke inwoners. Mensen die dan graag ien ons durp willen wonen, recreëren en boodschappen doen. Wat trekt ze naar Gendt? Om antwoord te krijgen zoekt GuG deze mensen op. In hun caravan, tent of camper op Camping Waalstrand van Roger Cornelissen en Anciëlla Tap.

 Keuvelen met Wim en Gera Janssen

 De zon schijnt aangenaam over Camping Waalstrand als Anciëlla de bezoeker de weg wijst naar het echtpaar Janssen uit Oss. De eerste huurcaravan op de hoek, prent ik mijn geheugen. De terrasdeuren staan wagenwijd open. Links om het hoekje zit de campinggast in een gerieflijke fauteuil. Met een vrolijke blik kijkt hij om. Typisch een Brabander. Ik hoef me nauwelijks voor te stellen, of met Brabantse gastvrijheid wordt de bezoeker naar binnen gehaald. Dat er visite is, maak Wim (68) niets uit. Gera (65) zorgt voor koffie. De visite is Wim’s zus Marijke van Aalten uit Gendt. Het keuvelen is begonnen. In het Doornenburgs en Gendts dialect!

De gespreksonderwerpen wisselen zich in ijltempo elkaar af. Gaandeweg wordt duidelijk waarom de Janssens een week Camping Waalstrand hebben geboekt. Wim is al vanaf zijn jeugd verknocht aan het water. Na de lager school droomde hij van een maritieme opleiding. Hij wilde graag de zee op, maar de zeevaartschool vond zijn vader geen goed plan. En in die tied luusterde naar je ouders, zegt Wim met een heerlijke lach.

Het gesprek wordt regelmatig onderbroken door de rivier. Met een beetje verbeelding lijkt het achterraam van de caravan op een bioscoopscherm. We kijken met verbazing én ontzag naar een duwboot met 6 volgeladen bakken. De kolos kruipt langzaam stroomopwaarts, achter zich latend een kolkende schroefwater. Een teken dat in de machinekamer heel wat pk’s worden geproduceerd.

Campingquiz

Weet wat zo’n ding kost, roept Wim alsof we aan de campingquiz zijn begonnen. Uh, miljoen? Vijf? Wim schudt. “Zes-tien mil-joen.” Een gevaarte met zes bakken vraagt om echte stuurmankunst, weet iedereen in de caravan. De stuurlui hebben wel hulp van geavanceerde apparatuur, doceert Wim. Met een druk op de knop bepalen ze de gewenste koers. “Dat was vroeger wel wat anders. Toen moes je nog aon un stuurwiel drè’je. ”

En dan komt de aap uit mouw. Wim, geboren in het schippersdorp Doornenburg, heeft van zijn zeventiende tot zijn drieëntwintigste leeftijd gevaren. Als machinist en kok op een binnenvaarttanker. De Dieze. Met bijna ontzag spreekt hij de naam van het schip uit. Bij Radio Scheveningen bekend als PD 2047. “Eenmaal gevaore blief het water je het hele lève trekke.”

Romantiek

De romantiek heeft vrij spel. Totdat zijn geliefde Gera Joosten zich begint te roeren. Na een jaar met Wim op de tanker gevaren te hebben, gaan ze aan wal. Gera kan niet wennen. Toen waren niet die communicatiemiddelen van nu aan boord, legt ze uit. Slechts één keer per week was de mogelijkheid om naar het thuisfront te bellen. Nu kunnen ze er samen om lachen, maar het geromantiseerde vrije schippersleven had volgens Gera als jonge vrouw ook een keerzijde. Van boord gaan kan problematisch zijn. Zeker als je mooi gekleed een avondje uit wil gaan en het schip laag aan de kade ligt . “Ik had met dat geklim al smerige handen voordat ik aan wal was. ”

De scheepvaart werd vaarwel gezegd en na veel omzwervingen was er een baan bij Thomassen & Drijver in Oss waar het gezin Janssen Brabantse vorm heeft gekregen.

Het motorvrachtschip Jura komt voorbij. Vol met gestapelde containers. De stuurhut stijgt er bovenuit. Wim pakt enthousiast de verrekijker. “Dat is het mooiste wat er is. In zo’n prachtige stuurhut voelt een stuurman zich als een piloot.” Het schip is 130 meter lang. De maximale lengte, doceert de bovenmeester. “En ze willen naar 150 meter. ”

Ons keuvelen, gaat in scheepvaarttempo. Een schip kan toch niet harder, dus neemt bij een gesloten sluis gelaten de tijd. De rust op de camping speelt ook mee. Het is wel erg rustig, zegt de bezoeker. In anderhalf uur nog niemand gezien. Gera en Wim nemen stelling. Een vakantie in Spanje met disco is geen vakantie, zegt Wim resoluut. Geen vermoeide vliegreis en rust. Dat zijn belangrijke redenen om voor Camping Waalstrand kiezen. “Ik heb kanker met uutzaaiingen”, zegt Wim zonder omhaal. De conditie is sterk verminderd waardoor een korte wandeling al veel moeite kost.

Volgend jaar

Drie jaar geleden kregen ze de boodschap dat ze rekening moesten houden met enkele maanden. En ik ben er nog steeds, zegt hij glunderend. De remmende medicijnen moeten de tijd zo lang mogelijk rekken. De 3 maandelijkse controles zijn telkens momenten van ik heb weer drie maanden, zegt Wim. De Janssens laten zich niet uit het veld slaan. Voor augustus en volgend jaar mei hebben ze wel een weekje Waalstrand geboekt.

 Het is niet anders, we doen samen gewoon leuke dingen, laat Gera met een optimistische blik weten. De band tusse ons is vul hechter geworden, zegt Wim. Zijn ondeugende lach zorgt meteen voor een ander onderwerp.

De taakverdeling man/vrouw. Wim kookt, Gera doet de afwas. Altijd al gedaan. En nooit een eenvoudige pot eten, zegt de Brabantse kok met trots. “!k wil altied net iets extra doen.” Zelfs een broodje kaas krijgt van Wim iets extra’s in de vorm van komkommer en tomaat. De geboren Doornenburger is na 47 jaar vervlochten met Bourgondisch Brabants eten. Een weekje Waalstrand gaat daarom altijd samen met uit eten met familieleden uit Lingewaard.

Dialect

Na 47 jaar in het Brabantse Oss wordt er in de caravan nog steeds heerlijk Betuws gekeuveld. Mar Wim hij kan ok Ossies, voegt hij er snel aan toe. Gera heeft vul minder met de Brabantse taol, legt ze uit. “Ik bun trots op ons dialec.”
Ze vertelt daarbij een hilarische anekdote uit het verleden.  Op bezoek bij een Brabants familiefeest in huis. Ga je nève  mien zitten, vraagt Gera aan Wim. Omstanders kijken vreemd op. Mien? Die zou toch straks pas komen? Mien was een lid van de familie.
Het gezellig gekeuvel gaat nog een tijd door. Namen uut Gendt en Doornenburg passeren de revue. Bekende minse van Wim en Gera Janssen uut Oss.