Vanaf 1 april zwelt ons durp aan met tijdelijke inwoners. Toeristen trekken tot diep in september met hun caravan of camper over de slingerende Waaldijk richting Camping Waalstrand. Ze genieten dan van ons durp, maar vooral van de gastvrijheid van Roger Cornelissen en Anciëlla Tap. Ze doen het al lang niet meer niet alleen, zeggen ze. Want door groeiende drukte op de camping is een team onontbeerlijk.  Achter de vriendelijke gastvrijheid staat een team. GuG heeft ze op hun werkplek opgezocht.

Mariottie Starrenburg


Ze ‘woont’ met haar man Peter het hele seizoen op de camping. Misschien verlaten ze hun woonplaats Loenen ooit voor weer een plaats in de Betuwe, zegt ze voorzichtig.

Ze werkt 5 dagen per de week gemiddeld 2,5 uur, al vanaf 2017. Drie dagen maakt ze ‘s ochtends de toilet-, was- en douchevoorziening schoon. Eerst 5 dagen, maar na vier jaar wilde ze ook wat anders doen. Nu poetst ze 2 dagen de huurstacaravans en chalets als de gasten zijn vertrokken.

 Door de anderhalvemetermaatregelen is een aantal beschikbare douches, wasbakken en toiletten afgesloten. Maar toch; “De eerste keer dacht ik, aardig gebouw, maar het is echt heel ruim om het telkens compleet en heel goed schoon te maken”, daar ben je langer mee bezig dan je denkt, zegt ze met een lach. Misschien mag een man het niet vragen, maar hoe is het om toiletten van een ander schoon te maken?

Mariottie reageert niet verbaasd. “Je went er aan.” Ze heeft ervaring dat er ontlasting tegen de wand zat, maar dat ziet ze als een ongelukje. “”Het leuke van dit werk is de waardering van de gasten. En als het goed schoon is, laten de gasten het ook schoner achter” Vanaf dit jaar regelt ze ook de planning dat er iedere dag voldoende medewerkers zijn.

Britt Baptist

Op het ROC in Nijmegen volgt ze de opleiding travel & hospitality. Door de corona is ze dit jaar bar weinig op school geweest en het zoeken naar een stageplaats was niet makkelijk,. Ze redt zich zo ook wel, is haar gedachte. In het eerste studiejaar volgt ze bij Camping Waalstrand een stage, de reisbranche lag geheel stil, camping Waalstrand bracht voor haar uitkomst. Een snuffelstage.

Ze geniet op de receptie met volle teugen, maar ook ander werk op de camping is haar niet vreemd. Er is altijd wel wat te doen. De telefoon en bezoekers aan de balie te woord aan, is haar wel toevertrouwd. Dat dit haar toekomst is, wordt niet gezegd.  Ze weet het helemaal nog niet, zegt ze met een stalende lach. Het kan van  een Betuwse camping worden tot New York. Twee dingen weet ze wel zeker. De toerismebranche ervaart ze als erg leuk en zeker de omgang met gasten.

George Verstegen

Het is een aardige manus-van-alles-klusjesman, introduceert Anciëlla de medewerker die dit seizoen is begonnen. ”Kiek maar, hij sté ergens met een kruiwagen.” Als een volwaardige tuinier staat  George te knippen. Bescheiden is de Gendtenaar wel. Ophef lijkt niet in zijn karakter verscholen. “Ik doe eigenlijk zo’n beetje van alles. Nu ben ik aan het tuinieren en wie weet, straks aan het schilderen.”

De hoofdzaak voor hem is 2 ochtenden en soms de middag op de camping buiten lekker bezig te zijn. Als het lukt, zegt George er stil achteraan. Zijn loopbaan als sociaal therapeut heeft hij wegens migraineaanvallen moeten beëindigen. Hij heeft gewerkt met jongvolwassenen met autisme. Jazeker, zegt hij met trots, een hartstikke leuke baan. Dit wordt zijn eerste seizoen dat hij aan de slag is. De manus-van-alles-klusjesman is zichtbaar tevreden. Van Roger en Anciëlla krijgt hij alle ruimte om de 2 ochtenden per week in te vullen met klussen die gedaan moeten worden.  

Joop Goris

Klussen op het weidse campingveld aan de Waal betekent dat je al gauw meelevende toeschouwers om je heen hebt. De beste stuurlui aan wal, zou hier sprake van kúnnen zijn. Volgens mij hebben jullie een waterpas nodig, zegt een campinggast met een uitdagende glimlach.
Joop Goris kijkt om en lacht als een ervaren onderhoudsman. Hij weet dat zijn oog niet kan wedijveren met een geleende waterpas.

Samen met Roger is een stalen paal in de grond gezet. De wifi moet weer worden verbeterd. Onvoldoende internet doet anno 2021 op de camping afbreuk aan het vakantiegevoel, weten beide mannen. Zeker met het EK voetbal in het vooruitzicht.

Bovenstaand tafereel kenmerkt Joop Goris uit Bemmel. 3 jaar is de kampeerliefhebber en gepensioneerde monteur van Hans van ’t Hullenaar werkzaam op de camping Waalstrand. Werk plezier gaan duidelijk zichtbaar samen. Zijn ‘takenpakket’ is breed. In de grond wroeten, Joop pakt de schop. Een gast in een stacaravan vraagt hulp bij een defect op het toilet. Joop repareert het. Vele bouwklussen neemt hij onder handen. Vraag je Dé Monteur echter voor een lucratief betaalde verbouwing, dan is het al snel nee. Camping Waalstrand is zijn genot voor 1 dag in de week en de rest bij de familie en dat is meer dan genoeg: “Ik ben tenslotte met pensioen”.

Karin Welink

Met een dubbele baan, op maandag en vrijdag,  is het soms improviseren met je agenda. Een half uur eerder in het toiletgebouw beginnen, dit zijn de gasten niet gewend, zorgt wel voor onverwachte momenten. Karin Welink heeft het ondervonden. Terwijl de campinggasten hun weg zoeken om zich te wassen, probeert ze een begin te maken met de poets en schroburen. Juist op een drukke vrijdag, waar een deel van de mensen zich die ochtend opmaakt om naar huis te gaan of doorreist naar de volgend camping. Karin blijft kalm. Ze begeleidt de bezoekers zelfs met de nummers op het afhangbord. Toch wil ze uiterlijk 12 uur weg om taxi te rijden. Ze brengt kinderen van het speciaal onderwijs naar hun dagbesteding. Ze straalt als ze er over begint.

Een groot verschil met douches en toiletten schoonmaken. Ach, dit moet ook gebeuren, zegt ze nonchalant. De waardering is er niet minder om. Van veel campinggasten hoort ze complimenten dat het hier zo netjes en schoon is.
Op de vraag hoe ze zelf tegenover het kamperen, staat is Karin minder positief. Het zit diep in haar hoofd gegrift dat ze vroeger met een rol toiletpapier over de camping heeft gelopen. Een drama, weet ze nog.

Marijke Titse

Wil je buiten of binnen zitten, vraagt Marijke Titse op gastvrije toon als we bij de stacaravan aankomen. Met de eerste zonnestralen na een kille meimaand is het antwoord snel gegeven. De laatste resten regenwater schitteren op het tafelblad. Marijke gaat niet zitten. “Dan doe ik snel eerst even de ramen en deuren open”, laat ze weten. Frisse lucht vindt ze ook thuis belangrijk. Op Maandag en vrijdag maakt ze huurcaravans en chalets schoon.

De ontmoeting is een hernieuwde kennismaking. GuG keuvelde met Theo en Marijke toen ze op Waalstrand vakantie vierde. In 2008 hadden ze afscheid van Gendt en Doornenburg genomen voor een nieuw bestaan in het uitgestrekte Australië. Sinds vorig jaar zijn ze voorgoed terug.
Het liefst zou willen tuinieren, geeft ze toe. Dat het stacaravans zijn geworden, is geen probleem. Als ze maar alleen kan werken, dan is het prima. “Ik hou van rust. Het op mijn eigen manier schoonmaken zoals ik dat ook thuis doe.” Ze voelt voldoening als ze de caravan lekker schoon en fris kan verlaten voor de volgende gasten. Bij ons afscheid buiten kijkt ze even in de vuilnisemmer. De gasten hebben die schoon achtergelaten. De gasten die een stacaravan huren zijn bijna altijd nette mensen, zegt ze terloops.

Bram Cornelissen

Na een kille meimaand is het prima campingweer. En groeizaam. Genoeg water, mooie temperatuur. Het gras groeit daarom enorm, weet de bedrijfskunde student Bram Cornelissen. Hij heeft deze ochtend van de campingbeheerder Roger te horen gekregen welke campingplaatsen zijn vrijgekomen. Tijd om de staanplaatsen te maaien.
Tijd om te wachten heeft hij niet. Bram houdt van een zakelijke planning. Als hij voor een klus is gevraagd, dan betekent het dat hij niet eerst op het familiaire privéterras thee gaat drinken.
Bram is de zoon van Roger Cornelissen en Anciëlla Tap. Ouders als werkgever!  En dat wordt voor de gast meteen duidelijk. Bram, de rust zelve, gaat in conclaaf met zijn ouders. Ze kennen elkaar, want de discussie  wordt met een lach gevoerd.

De bijna 22-jarige grasmaaier wordt een jeugdig jongetje als hij op motormaaier plaatsneemt. Stoere blik en maaien die groene hap. En dat doet hij al vanaf zijn 14^e jaar. Gevraagd wat de student  tijdens het grasmaaien denkt, reageert hij met zorgeloze ogen.  Zijn blik staat dan op oneindig, weg van de drukke maatschappij.
in 2022 studeert hij af op bedrijfskunde. Wat er daarna kan gebeuren staat volledig open. “Ik zou het niet weten. Misschien iets in marketing?” Sportbedrijf lijkt een lichte voorkeur, laat hij weten.  En maakt  campingbeheerder nog een kans? Bram Cornelissen knippert niet met zijn ogen. Ook daar laat hij zich niet duidelijk over uit.
In ieder geval anders dan zijn ouders. Die steken in het seizoen alle tijd in hun camping Waalstrand. En dat weet hij in de thuissituatie al vele jaren. Vooralsnog blijft hij grasmaaier. Samen met zijn vader, zegt hij er met een lieflijke glimlach  bij.